Segundo *Grist (2011), o Trastorno Específico da Linguaxe (TEL) é un termo que se usa para describir dificultades na aprendizaxe e uso da linguaxe que non están asociadas a outros factores tales como Diversidade funcional intelectual, física ou sensorial; ou TGD/TEA.
*Grist, M. et ao. (2011).The SLI Handbook. London.
Na etapa de Educación Infantil as dificultades dun TEL poderíanse confundir con outras patoloxías de desenvolvemento polo que é necesario intervir e dar un tempo de evolución, observando se hai melloría para confirmar ou corrixir o diagnóstico. A partir dos 6 anos é posible realizar un diagnóstico máis preciso.
Os estudantes con TEL poden experimentar dificultades en calquera compoñente da linguaxe, tanto na comprensión como no uso (vocabulario, gramática, pronuncia, uso social...).
Os compoñentes afectados e a natureza das dificultades poden variar dun caso a outro, así como a forma na que se manifestan. Algúns nenos aprenden a "camuflar" as súas dificultades, ben sexa porque aprenden a compensalas prestándolle máis atención á comunicación non verbal ou ao contexto, ou ben escondéndoas tras unha conduta disruptiva.
Aínda que en xeral os nenos e nenas con TEL tenden a diminuír as súas relacións sociais, algúns non terán problemas nas habilidades para establecer unha conversación.
Aínda que a atención ao alumnado é sempre individualizada e adaptada ás características e necesidades de cada un deles, partimos das seguintes liñas xerais de intervención: